του Πάνου Χατζηκωνσταντίνου
Έτσι, για να μαθαίνουν οι νεότεροι (και να μη παπαγαλίζουν τις χαζομάρες που τους σερβίρουν) και να ξαναθυμούνται οι παλαιότεροι (ώστε να μη γίνονται αντικείμενο παραπληροφόρησης από ορισμένους κακόβουλους επαγγελματίες του είδους) σκέφτηκα να κάνουμε κάποια αναδρομή στο παρελθόν και να κάνουμε κάποια σύγκριση του “αρχηγού” με την Αρχηγό μας. Από εκεί και μετά, είναι στα χέρια σας να βγάλετε τα συμπεράσματά σας και να αποφασίστε (μυαλό ελπίζω ότι έχετε, και εκτός αν σας το έχει απαγορεύσει ο “αρχηγός”, βάλτε το να δουλέψει λιγάκι!) ποιος είναι ποιος και τί είναι τί. Πάμε λοιπόν.....
Ο Σαμαράς:
Κατά το Wikipedia, «He was best known for the 1993 controversy, when he effectively caused the New Democracy government, of which he was a member, to fall from power» ή σε ελεύθερη μετάφραση: “Ήταν(;) ευρύτερα γνωστός για αμφισβητήσιμη ενέργεια του 1993, όταν στη πράξη έγινε αιτία η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, της οποίας ήταν μέλλος, να πέσει από (να χάσει) την εξουσία”. Θέλετε λεπτομέρειες;Στις 13 Απριλίου 1992, ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, τον απέπεμψε από το αξίωμα του υπουργού Εξωτερικών, με τη σύμφωνη γνώμη (έως προτροπή) του Προέδρου της Δημοκρατίας τότε Κωνσταντίνου Καραμανλή, εκτιμώντας ότι η αδιάλλακτη στάση του σχετικά με την αναγνώριση της ΠΓΔΜ (κάτι που απεδείχθη λάθος έκτοτε), διασπούσε την ενιαία γραμμή της κυβέρνησης και έπληττε την διαπραγματευτική της ικανότητα.
Στις 21 Οκτωβρίου 1992, μετά τη σύνοδο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ, παραιτήθηκε από βουλευτής.
Στις 30 Ιουνίου 1993, ίδρυσε το νέο πολιτικό φορέα “Πολιτική Άνοιξη” (ΠΟΛΑΝ), ο οποίος σύμφωνα με τη διακήρυξή του εξέφραζε την “υπέρβαση του διπολισμού στην πολιτική ζωή της χώρας και άνοιγε μια νέα σελίδα στην αξιοποίηση των δυνάμεων του ελληνικού έθνους πέρα από τεχνητά ιδεολογικά σύνορα”. Γουάουυυυυυυ!
Το Σεπτέμβριο του 1993, προέτρεψε(!) τους προσκείμενους σε αυτόν βουλευτές της ΝΔ (μη τολμώντας να το κάνει ο ίδιος, έβαλε άλλους να κάνουν τις βρομοδουλειές του) να ανεξαρτητοποιηθούν, προκαλώντας την πτώση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και τη διεξαγωγή εκλογών. Δυστυχώς γι’ αυτόν, οι πάντες ήξεραν ποιος ήταν πίσω από αυτή την άνανδρη πράξη. Στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 10 Οκτωβρίου 1993, πήρε μέρος ως αρχηγός της ΠΟΛΑΝ η οποία συγκέντρωσε 4,88% (το οποίο φυσικά στέρησε από τη ΝΔ!) και εξέλεξε 10 βουλευτές.
Στις βουλευτικές εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου 1996, πήρε μέρος για δεύτερη φορά ως αρχηγός της ΠΟΛΑΝ, αλλά το κόμμα του δεν συγκέντρωσε το απαραίτητο όριο 3% και έμεινε εκτός Κοινοβουλίου. Ατυχία ρε γαμώ το.
Την 1η Ιουνίου 1997, στο 1ο συνέδριο της ΠΟΛΑΝ, επανεξελέγη (οποία έκπληξη!) δια βοής πρόεδρος του κόμματος. Εδώ μιλάμε για ΤΗΝ επιτυχία.
Στις 18 Φεβρουαρίου 2000 (όταν επί τέλους κατάλαβε ότι δεν θα εύρισκε ούτε τη δική του ψήφο), την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος, ανακοίνωσε ότι η “Πολιτική Άνοιξη” θα απόσχει από τις εκλογές της 9ης Απριλίου του 2000, αλλά θα συνέχιζε να υπάρχει και να παρεμβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου.
Αυτή είναι η αλήθεια γιατί ο Σαμαράς έμεινε εκτός ΝΔ (και όχι πολιτικής όπως δηλώνει τελευταία) και όχι γιατί “θυσιάστηκε για τα πιστεύω του” όπως, σε κλασικό στυλ ελληνικής ταινίας του 60 με Μάρθα Βούρτση και Νίκο Ξανθόπουλο, προσπαθεί να μας πείσει ο Σαμαράς.
Στις εκλογές του Μαρτίου του 2004 με δήλωσή του υποστήριξε την ψήφο στη ΝΔ (κωλοτούμπα κι αυτή, Ε;) και στις 13 Μαΐου του ιδίου χρόνου, ανακοίνωσε την αναστολή (δύσκολη απόφαση έτσι;) λειτουργίας της Πολιτικής Άνοιξης (ποιας;). Λίγες ημέρες αργότερα, επανεντάχθηκε στη ΝΔ.
Εδώ κανονικά θα έπρεπε να βάλω τελεία και παύλα και να μη συνεχίσω. Τα παραπάνω θα έπρεπε να είναι αρκετά για να χαρακτηρίσουν τον άνθρωπο. Αλλά επειδή θέλω να είμαι δίκαιος, θα συνεχίσω με τη καριέρα και τις υπόλοιπες “επιτυχίες” του αγαπητού (τρόπος του λέγειν) Αντώνη.
Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν, είναι εγγονός του παλιού βουλευτή Θεσσαλονίκης Αλέξανδρου Ζάννα και ανεψιός του πρώην βουλευτή Μεσσηνίας της ΕΡΕ Γεωργίου Σαμαρά! Με αυτά τα δεδομένα, να μην ξανακούσω τις γνωστές αηδίες περί “οικογενειοκρατίας”. Το δαχτυλίδι πήγε από χέρι σε χέρι στην (τρομερά δύσκολη!) έδρα της (δεξιάς) Μεσσηνίας!
Αμερικανό σπουδαγμένος, (από το Κολέγιο ως τις Πανεπιστημιακές σπουδές και συμμαθητής με κάποιον γνωστό, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή!),κι αυτό κάτι πρέπει να σας λέει για τον πολιτικό του προσανατολισμό.
Έχει υπάρξει υπεύθυνος του Σπουδαστικού Τμήματος και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ.
Έχει διατελέσει μέλος στις ΟΚΕ της ΝΔ για θέματα σχετικά με το υπουργείο Εξωτερικών και το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας.
Σε όλη του την μακρόχρονη καριέρα, διετέλεσε μερικά φεγγάρια Υπουργός, όπως Οικονομικών 3 μήνες (2/7/89-12/10/89), Εξωτερικών 3 και 4 μήνες αντίστοιχα (23/11/89-16/2/90 και 11/4/90-8/8/90) και φυσικά, ελέω Μητσοτάκη, ΥΠΕΞ 20 μήνες (8/8/90 – 14/4/92) όπου τα έκανε σκατά, με τη γνωστή κατάληξη! Τέλος, μετά την επαναφορά του (και όχι επανάκαμψη) στη ΝΔ, Υπουργός Πολιτισμού 8 μήνες (7/1/2009-3/10/2009). Μιλάμε για ΤΗΝ καριέρα, με σύνολο (εκτός της περιόδου 90-92) 19 μηνών σαν Υπουργός. Ε, με τέτοια πείρα, πώς να μην θέλει να γίνει Πρωθυπουργός;
Αυτό είναι το “ρεζουμέ” αυτού του πολιτικού ογκόλιθου, που κανονικά θα έπρεπε να αρχίζει και να τελειώνει στα γεγονότα του 92/93.
Η Μπακογιάννη:
Από το 1984 ως το 1989 ήταν υπεύθυνη του Πολιτικού Γραφείου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Εκείνη την περίοδο μαθήτευσε και έμαθε την πολιτική όπως κανένας άλλος, από τον μαιτρ του είδους!Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1989 ο σύζυγός της Παύλος Μπακογιάννης, βουλευτής της ΝΔ στη μονοεδρική της Ευρυτανίας, δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη». Μετά τη δολοφονία του συζύγου της, τον Οκτώβριο του 1989, υπέβαλε υποψηφιότητα, με τη Νέα Δημοκρατία, για τη μονοεδρική περιφέρεια της Ευρυτανίας, όπου είχε εκλεγεί ο Παύλος Μπακογιάννη στις εκλογές του Ιουνίου του 1989. Στις 5 Νοεμβρίου του 1989, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου κερδίζοντας την έδρα της Ευρυτανίας (μονοεδρική και όχι ακριβώς “δεξιά”, όπως ο εύκολος περίπατος του Σαμαρά στην Μεσσηνία απ’ όπου δεν τόλμησε ποτέ να φύγει!), όπου επανεξελέγη και στις δύο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, της 8ης Απριλίου του 1990 και της 10ης Οκτωβρίου του 1993.
Τον Οκτώβριο του 1990, ορκίστηκε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη της Νέας Δημοκρατίας Υφυπουργός στον Πρωθυπουργό και το Δεκέμβριο του 1992, ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού.
Από τον Σεπτέμβριο του 1991 και ως τον Αύγουστο 1992, ήταν Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της Νέας Δημοκρατίας και είχε την ευθύνη της εκπροσώπησης του κόμματος της στην Ευρωπαϊκή Δημοκρατική Ένωση (EDU) και στην Διεθνή Δημοκρατική Ένωση (IDU).
Στις εκλογές του 1996, άλλαξε εκλογική περιφέρεια και υπέβαλε υποψηφιότητα στην πρώτη εκλογική περιφέρεια της Αθήνας. Στις 22 Σεπτεμβρίου 1996, εξελέγη πρώτη βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην εκλογική περιφέρεια της Α’ Αθηνών, όπου και επανεξελέγη, πρώτη πάλι, στις εκλογές της 9ης Απριλίου του 2000. Από τον Σεπτέμβριο 1991 και ως τον Αύγουστο 1992, ήταν Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της Νέας Δημοκρατίας και είχε την ευθύνη της εκπροσώπησης του κόμματος της στην Ευρωπαϊκή Δημοκρατική Ένωση (EDU) και στην Διεθνή Δημοκρατική Ένωση (IDU).
Το 1994 και πάλι το 1997, εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή, η οποία, στη συνέχεια, την εξέλεξε για δύο θητείες στην Εκτελεστική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας. Τον Σεπτέμβριο του 1997, ορίστηκε από τον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή υπεύθυνη του τομέα Ανάπτυξης της Νέας Δημοκρατίας και από τον Μάιο του 2000 ορίστηκε Υπεύθυνη του τομέα Εξωτερικών Υποθέσεων και Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας.
Στις 29 Μαρτίου του 2002, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ, αποδέχθηκε την πρόταση του Πρόεδρου του κόμματος Κ. Καραμανλή, να είναι υποψήφια Δήμαρχος της Αθήνας στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2002. Έτσι, στις 20 Οκτωβρίου του 2002 εξελέγη η πρώτη γυναίκα στην ιστορία της πόλης των Αθηνών Δήμαρχος Αθηναίων, με ποσοστό 60,6%, που είναι το μεγαλύτερο που έχει πάρει ποτέ δήμαρχος στο δήμο της Αθήνας. Επί Δημαρχίας της, έγιναν στην Αθήνα οι καλύτεροι ίσως Ολυμπιακοί αγώνες.
Το 2003 μετά από πρόσκληση του τότε προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι συμμετείχε μαζί με άλλες 12 επιφανείς προσωπικότητες της Ευρώπης στην Στρογγυλή Τράπεζα που υπέβαλε προτάσεις για τον κοινωνικό χαρακτήρα, την πολιτισμική ταυτότητα αλλά και το οικονομικό σχέδιο της νέας Ευρώπης.
Το Δεκέμβριο του 2005, εξελέγη «World Mayor» στον ετήσιο διεθνή διαγωνισμό που διοργανώνεται από τον οργανισμό «City Mayors» λαμβάνοντας τις περισσότερες ψήφους και θετικά σχόλια ανάμεσα σε 550 Δημάρχους από ολόκληρο τον κόσμο. Το 2006, 2007 και 2008 το περιοδικό «Forbes» την περιέλαβε στη λίστα με τις 100 ισχυρότερες γυναίκες του πλανήτη.
Στις 15 Φεβρουαρίου 2006 ανέλαβε τα καθήκοντα του Υπουργού Εξωτερικών στην κυβέρνηση Καραμανλή. Τον Σεπτέμβριο του 2006 η Ελλάδα άσκησε την Προεδρία (με επί κεφαλής τη Ντόρα φυσικά) του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
Στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007, ήταν πάλι υποψήφια στην Α’ Αθηνών, όπου και εξελέγη για άλλη μία φορά πρώτη. Στη νέα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ανέλαβε εκ νέου Υπουργός Εξωτερικών.
Τον Ιανουάριο του 2009 η Ελλάδα ανέλαβε την προεδρία του Οργανισμού για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) και τον Ιούνιο φιλοξενήθηκε στην Κέρκυρα με ιδιαίτερη επιτυχία η Άτυπη Σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών των κρατών-μελών του ΟΑΣΕ υπό την προεδρία της.
Στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 εξελέγη για άλλη μια φορά πρώτη σε ψήφους βουλευτής στην Α΄Αθηνών.
Αυτή είναι η πορεία αυτής της χαλκέντερης γυναίκας που, παρ’ ότι έμεινε χήρα πολύ νέα, κατάφερε με επιτυχία να συνδυάσει την μητρότητα και την πολιτική, σε τόσο υψηλά επίπεδα. Για τα παιδιά της δεν θα πω τίποτα μια και η πορεία τους μιλάει από μόνη της. Στην πολιτική, είναι η πιο πετυχημένη Βουλευτής και Δήμαρχος που είχε ποτέ αυτός ο τόπος, όπως επίσης και πετυχημένη Υπουργός με τεράστιες διεθνείς γνωριμίες και αναγνώριση. Είναι αυτή όμως που τα Καραμανλικά κόμπλεξ απέτρεψαν από το να αναλάβει την ηγεσία της ΝΔ και, πουλώντας τη ψυχή τους στο διάβολο, εξέλεξαν τον Σαμαρά. Σε τελική ανάλυση, ας πρόσεχαν. Τώρα αντιλαμβάνονται τί έκαναν αλλά, δυστυχώς γι’ αυτούς και τη ΝΔ, είναι πολύ αργά.
Σα επιστέγασμα όλων αυτών, στις 6 Μαΐου 2010 διεγράφη (και όχι αποστάτησε, όπως προσπαθούν να το περάσουν οι Σαμαρικοί) από την κοινοβουλευτική ομάδα και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας με απόφαση του μεγάλου αυτού “δημοκράτη” ηγετίσκου, Αντώνη Σαμαρά.
Tον Νοέμβριο του 2010 ηγήθηκε πρωτοβουλίας πολιτών που ίδρυσαν το πολιτικό κίνημα της Δημοκρατικής Συμμαχίας
Δεν θα πω τίποτε άλλο. Όσο και προκατειλημμένος κι αν είναι κανείς, η διαφορά ποιότητας, εμπειρίας, τιμιότητας και ειδικού βάρους είναι τέτοια που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης.
Μια μικρή παρένθεση μόνο για να μην μένουν ανοιχτά θέματα. Πολλοί (Σαμαρικοί βέβαια, γιατί οι άλλοι ξέρουμε) της καταλογίζουν ότι, όντας πρωτοκλασάτο στέλεχος του κόμματος, δεν τάχτηκε ανοιχτά κατά των πολιτικών της ΝΔ και του Καραμανλή.
Κατ’ αρχάς, δεν είδα κάτι ανάλογο από το Σαμαρά, άσχετα αν εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, ψευδόμενος ως συνήθως, προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο. Είναι γνωστό ότι πίσω από κλειστές πόρτες είχε συμβουλεύσει και προειδοποιήσει τον Πρωθυπουργό για τη καταστροφική πολιτική του. Αλλά ανοιχτή αντιπαράθεση; Αυτό θα ήταν το τελειωτικό χτύπημα και η ταφόπετρα στην καταρρέουσα ΝΔ. Η εμπειρία της, σίγουρα της έλεγε να εγκαταλείψει το βυθιζόμενο καράβι, πρωτού βλάψει ανεπανόρθωτα την καριέρα της. Αυτό έκανε (σιγά μη δεν το έκανε) ο Σαμαράς, κρυμμένος στο ασφαλές καταφύγιό του της Μεσσηνίας και κάνοντας την πάπια και προετοιμαζόμενος για τη διαδοχή. Αυτή όμως είχε την εντιμότητα το ανεπτυγμένο αίσθημα καθήκοντος και ευθύνης, και σε τελική ανάλυση τα’ “αρχίδια” (όπως έλεγαν για τη Θάτσερ), να μην επιλέξει την εύκολη λύση. Και στήριξε τον Καραμανλή μέχρι τέλους. Σαν ανταπόδοση βέβαια εισέπραξε την αρνητική ψήφο των Καραμανλικών στις επικείμενες εσωκομματικές εκλογές.
ΑΝΤΙΚΤΥΠΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου