Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΝΤΑΡΟΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ
Λέγεται πως αν ένας άνθρωπος κοιτάξει τον φόβο κατάματα μπορεί να τον νικήσει. Να πάρει δύναμη, κουράγιο, ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Κι αν παράλληλα στη σκέψη του έχει πρόσωπα αγαπημένα, μπορεί να... κερδίσει και την πιο δύσκολη μάχη.....
Αυτό ακριβώς φαίνεται πως συμβαίνει με τον αγαπημένο λαουτιέρη, τον παραδοσιακό Κρητικό καλλιτέχνη, που έχει αγαπηθεί όχι μόνο από την Κρήτη αλλά από κάθε γωνιά της Ελλάδας, τον Μανώλη Κονταρό.
Πενήντα μια μέρες παραμονής του στην ειδική Πανεπιστημιακή Ορθοπεδική Κλινική της Χαϊδελβέργης Γερμανίας, συμπλήρωσε χθες, όπου έχει πάει για αποκατάσταση και αποθεραπεία. Το τροχαίο τα ξημερώματα, της 12ης Δεκεμβρίου κόστισε την καθήλωση του στο κρεβάτι με σοβαρές βλάβες κυρίως στην σπονδυλική στήλη που είχαν ως συνέπεια την ακινησία των κάτω άκρων του.
Το πρώτο διάστημα, ήταν αδύνατον να δεχτεί ο Μανώλης Κονταρός την κατάστασή του και την προοπτική όχι απλά να μην ξαναπερπατήσει αλλά να μείνει μόνιμα στο κρεβάτι. Αυτή εξ άλλου ήταν αρχικά η καλύτερη των περιπτώσεων που θα μπορούσε να συμβεί, όπως είχαν εκτιμήσει οι γιατροί στην Ελλάδα τις πρώτες μέρες. Διότι η χειρότερη ήταν άλλη: ότι δεν θα ζήσει. Ήταν και το σοβαρό πρόβλημα της καρδιάς του που παρουσιάστηκε…
Ο Μανώλης όμως τους διέψευσε, ζει και πεισμωμένος για τη ζωή κάθε μέρα κάνει κι ένα καινούργιο βήμα προόδου.
Στην κλινική της Γερμανίας όπου μεταφέρθηκε, με πρωτοβουλία «της Ντόρας και του φίλου μου του Μαρινάκη» όπως ο ίδιος λέει στα «Ρ.Ν.» άλλαξαν τα δεδομένα. Το ζήτημα της παραλυσίας των κάτω άκρων ξεπεράστηκε.
Η χρήση ειδικών μηχανημάτων, ένα μάλιστα εκ των οποίων για πρώτη φορά δοκιμάζεται σε ασθενή, αποδείχτηκαν για τον Μανώλη θαυματουργά. Η δύναμη της ψυχής του τόσο μεγάλη που ξεπερνά κάθε συναίσθημα λύπης ή οίκτου. Στον ίδιο δεν άρεσε ποτέ κάτι τέτοιο, δεν του ταίριαζε και δεν του ταιριάζει η μιζέρια. Φυσικά τις πρώτες μέρες σοκαρίστηκε, όταν διαπίστωσε την κατάστασή του, όταν προσπάθησε να κινήσει τα πόδια του κα τα ένιωθε «νεκρά». Το πείσμα του, βοήθησε την επιστήμη και σήμερα κινεί πλήρως το δεξί του πόδι και μερικώς το αριστερό. Από την καθήλωση στο κρεβάτι πέρασε στη βόλτα με καροτσάκι. Και αναμένονται ακόμα καλύτερες μέρες. Αφού ζήτημα παραλυσίας δεν υφίσταται πλέον, οι ελπίδες είναι μεγάλες και βάσιμες πως από τη βόλτα με καροτσάκι θα περάσει στη βόλτα με τα πόδια. Πως θα τα ξαναπατήσει στη γη, θα σηκωθεί ξανά όρθιος, όπως πρώτα… Το οφείλει στον εαυτό του μα πάνω απ’όλα στα παιδιά του.
Θυμάται τα πάντα από κείνο το ξημέρωμα της 12ης Δεκεμβρίου. Όταν έφυγε από το κέντρο που τραγουδούσε για να επιστρέψει στο σπίτι του.
«Ναι, θυμάμαι. Θυμάμαι ότι ένιωσα κουρασμένος και για να μην συνεχίσω να οδηγώ νυσταγμένος και με πάρει ο ύπνος στο τιμόνι, έκανα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, άναψα τα αλάρμ και κοιμήθηκα. Ξύπνησα από τη σύγκρουση. Ένιωσα όλο μου το σώμα να πονάει και κυρίως τα πόδια. Ήρθαν και με παρέλαβαν. Τα θυμάμαι όλα. Στη διαδρομή για το νοσοκομείο τους μιλούσα κανονικά. Είχα πλήρη διαύγεια. Εγώτους έδωσα τα τηλέφωνα των δικών μου για να τους ενημερώσουν. Τους έλεγα: «Τα πόδια μου, πονάω, τα πόδια μου». Με ψάχνανε στα πόδια και δεν έβλεπαν κάτι. Τελικά ήταν από τη ζημιά που είχα πάθει στη σπονδυλική στήλη…» μας είπε, σε μια συζήτηση μας χθες, τηλεφωνική.
«Θυμάμαι πριν την πρώτη εγχείρηση στον Ευαγγελισμό, τα άτομα που ήταν μαζί μου και μου έλεγαν ότι όλα θα πάνε καλά: την γυναίκα μου, τον αδελφό του πατέρα μου, τη Ντόρα, τον Μαρινάκη… «Θα αντέξεις μου έλεγαν». Έμεινα δυο μέρες ναρκωμένος μετά την εγχείρηση. Ξύπνησα την τρίτη μέρα».
Όταν τον ρωτάμε ποιες ήταν οι πρώτες του σκέψεις όταν κατάλαβε την σοβαρή του κατάσταση, απάντησε: «Σκέφτηκα πως ζω ένα δράμα. Πως σε μια στιγμή χάθηκαν όλα….»
Σε συμβούλιο που είχαν κάνει οι γιατροί του νοσοκομείου εκτίμησαν ότι η περίπτωση της σπονδυλικής του στήλης ήταν μη αναστρέψιμη.
«Τελειωμένη υπόθεση θεώρησαν τον κεντρικό σπόνδυλο οι γιατροί. Ότι είναι κατεστραμμένος ολοκληρωτικά και δεν υπάρχει θεραπεία. Αυτό είπαν στους δικούς μου. Ευτυχώς, που η Ντόρα και οφίλος μου ο Μαρινάκης επέμεναν και κάλεσαν δυο γιατρούς τους Βαλαβάνη και Νομικό, να με δουν. Εκείνοι αποφάσισαν και επέμειναν να εγχειριστώ άμεσα. Πρέπει να τον εγχειρίσουμε τώρα αμέσως για να τον κερδίσουμε είπαν στους δικούς μου.
Είχαν δίκιο. Τα τραύματα ήταν πολλά και σοβαρά: στα πόδια, στα πλευρά, στους πνεύμονες... Τώρα, ύστερα από τόσο καιρό είμαι περισσότερο αισιόδοξος ότι θα περπατήσω ξανά… Βλέπω την κατάστασή μου, την έχω συνειδητοποιήσει… βλέπω όμως συνεχώς στα μάτια μου τα τέσσερα παιδιά μου και λέω «πρέπει να ζήσω»… Ανασηκώνομαι, κουνάω πλήρως το δεξί μου πόδι, αρχίζω τώρα και το αριστερό.
Κινούμαι με το καροτσάκι, κάνω τις βόλτες μου. Ενημερώνομαι για ό,τι γίνεται στο Ρέθυμνο από το ίντερνετ… Μου τυπώνουν και μου φέρνουν και διαβάζω όλες τις εξελίξεις» μας λέει.
Ο Μανώλης Κονταρός έχει εκπλαγεί από την αγάπη του κόσμου. Δεν περίμενε λέει τέτοιο ενδιαφέρον.
«Μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση η αγάπη του κόσμου. Ήξερα ότι με αγαπάνε γιατί δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν, είμαι καλός άνθρωπος. Δεν περίμενα όμως και τόσο ενδιαφέρον, τόση αγάπη για το πρόσωπο μου… Έχουν έρθει να με δουν ακόμα και άνθρωποι που «δεν με πήγαιναν…». Έρχονται άνθρωποι απ’ όλη τη Γερμανία, από την Κρήτη και την υπόλοιπη Ελλάδα. Ευτυχώς είμαι μόνος μου στο δωμάτιο της κλινικής, είναι και μεγάλο και δέχομαι άνετα επισκέψεις.
Δεν μ’ έχουν αφήσει στιγμή μόνο μου. Πάνω από 200 άτομα έχουν έρθει μόνο από την Ελλάδα στις 50 μέρες που είμαι εδώ. Ξέρω πως ρωτά όλος ο κόσμος να μάθει τι κάνω».
Κάθε μέρα που περνάει, ο Μανώλης κάνει και ένα βήμα προόδου αποκατάστασης των κάτω άκρων του. Το ξέρει και ο ίδιος, το βλέπει κι αυτό του επιτρέπει να είναι αισιόδοξος, κι όπως κοίταξε τον φόβο στα μάτια και τον νίκησε, τώρα κοιτάζει κατάματα τη ζωή και της χαμογελά…
«Είμαι σίγουρος ότι θα πιούμε ξανά καφέ όπως κάναμε…χαλαρά...Πιστεύω ότι θα γυρίσω πίσω όρθιος. Ακόμα όμως και να μην ξαναπερπατήσω και να χρειαστεί να μείνω σε καροτσάκι πρέπει να είμαι δυνατός για τα τέσσερα παιδιά μου» μας λέει.
Ήταν μια τηλεφωνική συζήτηση που κάναμε με τον Μανώλη Κονταρό. Όταν τον ρωτήσαμε αν μπορούμε να γράψουμε κάτι απ’ αυτήν την φιλική μας κουβέντα εκείνος δεν ήταν τόσο θετικός. Όταν όμως του επιμείναμε ότι ο κόσμος νοιάζεται, ρωτάει γι΄ αυτόν κάθε μέρα, τον ενδιαφέρει να μάθει πώς είναι, τι σκέφτεται τώρα ο αγαπημένος του καλλιτέχνης, το άφησε στη δική μας διάθεση:
«Κάνε ό,τι θέλεις, τα φιλιά μου στο Ρέθυμνο» είπε και έκλεισε χαμογελώντας το τηλέφωνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου